Vakbonden vechten voor de rechten van iedereen

We hebben niet allemaal dezelfde huidskleur en hebben verschillende roots. Maar we mogen ons omwille daarvan niet uit elkaar laten spelen. Samen staan we sterker. Vijf historische voorbeelden bewijzen dat. Werkgevers en rechtse partijen hebben altijd de rechten van een deel van de werkende klasse – kinderen, vrouwen, migranten – willen afnemen om zo de uitbuiting te vergemakkelijken. Als de rechten van migranten worden aangevallen, betalen we allemaal het gelag. Omgekeerd, als migranten en niet-migranten samenwerken, is de druk op werkgevers groter en wint iedereen. De sociale geschiedenis van de werkende klasse en de strijd tegen racisme en voor gelijke rechten zijn nauw met elkaar verbonden.

1962. Een stap voorwaarts tegen discriminatie in de sociale zekerheid.

In 1919 wordt met de oprichting van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) de basis gelegd voor sociale bescherming. Maar discriminatie is nog steeds aan de orde van de dag. Wereldwijd ijveren werknemers er al decennia voor dat iedereen toegang zou krijgen tot gezondheidszorg en uitkeringen bij werkloosheid, arbeidsongeschiktheid en arbeidsongevallen. De goedkeuring in 1962 van IAO Conventie 118 over gelijke behandeling op het gebied van sociale zekerheid, is de vrucht van deze strijd. Deze eerste conventie van de IAO opent de weg voor de internationale Conventie over de eliminatie van alle vormen van raciale discriminatie, die in 1969 door de Verenigde Naties wordt gestemd.

Lees verder onder de foto

1963. Stemrecht voor gastarbeiders bij sociale verkiezingen

Zonder rechten word je gemakkelijker uitgebuit. Dat hebben de vakbonden goed begrepen. Het zijn zij die migranten de eerste democratische rechten toekennen door hen stemrecht te geven en het recht zich kandidaat te stellen. In 1963 krijgen ze actief en passief stemrecht bij sociale verkiezingen, op voorwaarde dat ze minstens vijf jaar in dezelfde bedrijfstak hebben gewerkt. Pas in 1971 wordt de nationaliteitsvereiste (Belg zijn om verkozen te worden in de ondernemingsraad) afgeschaft, dankzij de actie van vakbonden en migrantenorganisaties.

Lees verder onder de foto

1971. De wereld van de arbeid vecht voor de regularisering van migranten

In naam van de economie gedoogt de overheid jarenlang dat werkgevers migranten zonder geldige verblijfsvergunning in dienst nemen. Die worden vervolgens geregulariseerd. Maar bij het uitbreken van de crisis van de jaren 1960 maakt de regering daar een einde aan. Veel migranten zitten bijgevolg ondergedoken, onder constante dreiging het land te worden uitgezet. In 1971 ontstaat het Verbindingscomité van Organisaties van Arbeidsimmigranten, een samenwerking tussen de vakbonden ABVV en ACV en 85 andere organisaties. De strijd werpt vruchten af: in 1974 stemt de regering ermee in om de criteria voor het toekennen van verblijfs vergunningen te herzien en worden ongeveer 7.500 arbeiders geregulariseerd.

Lees verder onder de foto

1977. "Objectief 82" voor het stemrecht bij gemeenteraadsverkiezingen

Aan het eind van de jaren 1970 worden migranten, ondanks hun decennialange bijdrage aan de Belgische economie, nog steeds uitgesloten van de lokale politieke besluitvorming. In 1977 lanceert het Verbindingscomité Arbeidsmigranten de campagne "Objectief 82" (een verwijzing naar de gemeenteraadsverkiezingen van 1982). Ze formuleert drie eisen: verblijfszekerheid, stemrecht bij de gemeenteraadsverkiezingen en een wet tegen racisme. Pas in 2004 verleent België migranten die vijf jaar legaal in het land verblijven eindelijk stemrecht bij de gemeenteraadsverkiezingen.

Lees verder onder de foto

Vandaag. De strijd tegen Europese sociale dumping duurt voor

In heel Europa gaan vakbonden de straat op tegen sociale dumping. De boodschap is duidelijk: het probleem is niet de buitenlandse arbeider, chauffeur of schoonmaker, maar degene die hen uitbuit door hun lonen zo laag mogelijk te houden, met medeplichtigheid van onze regeringen. In 2018 neemt het Europees Parlement een richtlijn aan die vereist dat werknemers die tijdelijk naar een ander EU-land worden gedetacheerd, gelijk loon voor gelijk werk ontvangen. Het is een stap vooruit, maar het gaat over het brutoloon. De sociale zekerheid wordt nog altijd betaald overeenkomstig het land van herkomst, en pensioenen of werkloosheidsuitkeringen zijn niet overal even hoog. De wetten die het gunstigst zijn voor werknemers moeten overal worden toegepast, niet andersom. De vakbonden strijden verder voor gelijke rechten en alle werknemers te beschermen tegen sociale dumping.

“Eerst onze mensen.” Echt?

Alle rechtse en extreemrechtse partijen beweren dat ze de belangen van de werkende mensen verdedigen. Ook het Vlaams Belang, dat beweert te vechten voor “een warm en sociaal Vlaanderen”. Dat doet de partij met de slogan “eerst onze mensen”. Maar over wie gaat het dan? Over werknemers of werkgevers? Extreemrechts handelt niet in het belang van de mensen. Zo heeft het Vlaams Belang

→ ingestemd om de loonstop in ons land te handhaven
→ zich in het Europees Parlement verzet tegen het verhogen van het minimumloon in alle Europese landen
→ de jacht op langdurig zieken onder minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) gesteund

Aan de andere kant, als het er op aankomt de belangen van de superrijken en hun eigen privileges te verdedigen, is het Vlaams Belang kampioen:

→ Toen de PVDA een voorstel indiende om de salarissen van parlementsleden te beperken, stemde het Vlaams Belang, dat zich graag presenteert als een alternatief voor de traditionele partijen, net als alle andere partijen tegen
→ In het Europees Parlement stemde ze tegen maatregelen tegen belastingontduiking en belastingparadijzen

Door met de vinger te wijzen naar “migranten” en nooit naar multinationals, dient extreemrechts de belangen van rechts en de werkgevers. Verdeel en heers.