Regering-Michel-De Wever vergroot de ongelijke positie van de vrouw: minder pensioen, langer werken, sneller bevallen…

De concrete maatregelen van zowel de federale als de Vlaamse regering staan garant voor een hard, rechts besparingsbeleid, dat alles behalve vrouwvriendelijk is. “Ongelijkheden wegwerken”, “aandacht voor de verschillende situatie van mannen en vrouwen”? Niks van, integendeel. Maartje De Vries, voorzitster van PVDA-vrouwenbeweging Marianne, analyseert hoe beide regeringen de ongelijke positie van de vrouw nog vergroten.

“De regering engageert er zich toe de genderdimensie te integreren in elk beleidsdomein zodat bestaande ongelijkheden worden weggewerkt en het overheidsbeleid geen ongelijkheden tussen vrouwen en mannen creëert of versterkt (gendermainstreaming). Er zal bijzondere aandacht gaan naar de verschillende situatie van vrouwen en mannen in het kader van socio-economische hervormingen”, aldus de regering-Michel-De Wever in haar regeerakkoord. 

Klinkt mooi, toch? Ontnuchterend echter is de realiteit. De concrete maatregelen van beide regeringen staan garant voor een hard, rechts besparingsbeleid, dat alles behalve vrouwvriendelijk is.

1. Verhoging pensioenleeftijd

Neem nu de pensioenhervorming. De regering-Michel-De Wever besliste, bijvoorbeeld, dat je pas met pensioen kunt gaan na een loopbaan van 42 jaar. Zonder er rekening mee te houden dat drie op de vier vrouwen zelfs nooit aan een loopbaan van 42 jaar geraken. De regering hield ook geen rekening met het feit dat vrouwen nog steeds instaan voor het merendeel van de huishoudelijke taken en zo een dubbele werklast dragen. Ze negeert dat laaggeschoolde vrouwen 18 jaar minder gezond leven dan hooggeschoolde vrouwen. 

En ze houdt al helemaal geen rekening met het feit dat vrouwen vaker dan mannen de loopbaan onderbreken of deeltijds werken. Hierdoor zullen het vooral vrouwen zijn die de verhoging van de pensioenleeftijd gaan voelen en tot hun 67 moeten werken. Maar liefst 59% van de vrouwen moet het nu al stellen met een pensioen onder de armoedegrens. De verlenging van de loopbaan, het afschaffen van de gezinspensioenen en het optrekken van de leeftijd voor de weduwepensioenen zal het armoederisico van gepensioneerde vrouwen alleen maar verhogen. (Lees het artikel “Minister van Pensioenen Bacquelaine kent zijn cijfers niet: zes op tien vrouwen zullen tot 67 jaar moeten werken”)

2. Kwetsbare vrouwen sneller in armoede

Een andere groep vrouwen die een groot armoederisico lopen, zijn de werkloze vrouwen. Vooral de langdurig werkloze vrouwen die onder het statuut van samenwonende vallen. Het strenge activeringsbeleid en de snelle degressiviteit van de uitkeringen treft hen hard. Opnieuw houdt de regering-Michel-De Wever hier geen rekening met de kwetsbare positie van vrouwen. Door het verder verstrengen van het activeringsbeleid vergroot ze het armoederisico van werkloze vrouwen nog meer. 

De verarming van vrouwen wordt verder in de hand gewerkt door de aanpassing van de inkomensgarantie-uitkeringen (IGU). De meerderheid van de deeltijds werkenden zijn vrouwen. Als de regering de IGU, die gegeven wordt aan mensen die onvrijwillig deeltijds werken, na twee jaar met de helft vermindert, grijpen ze opnieuw op een vernietigende manier in op de koopkracht van vrouwen, van gezinnen.

3. Meer betalen, sneller bevallen

Niet alleen op het vlak van arbeid en pensioenen zondigt de regering-Michel-De Wever tegen bovenstaand principe, maar ook op het vlak van gezondheid. Maggie De Block, huidig minister van Volksgezondheid en vroeger staatssecretaris voor Armoedebestrijding, gaat volgend jaar fijntjes 355 miljoen euro besparen in de ziekteverzekering. Ze zoekt 39 miljoen euro in de verhoging van de remgelden voor bepaalde specialisten, zoals gynaecologen. Binnenkort betalen vrouwen 12 euro uit eigen zak bij de gynaecoloog. Verder wil ze ook besparen op het aantal dagen dat kersverse moeders in het ziekenhuis verblijven. Bevallen ze zonder complicaties, dan moeten ze voortaan een halve dag eerder uit het ziekenhuis vertrekken.

4. Kinderopvang: duur, duurder...

Ook de regering-Bourgeois is in hetzelfde bedje ziek. Volgende twee voorbeelden zeggen genoeg. 

Bourgeois plant maar liefst een besparing van 133 miljoen in de kinderopvang. Dat doet hij door de minimumdagprijs op te trekken van 1,50 euro naar 4 euro ofwel een verhoging van circa 60 euro per maand of zo’n 780 euro per jaar. 

Daarnaast is het aantal plaatsen in de openbare kinderopvang zeer beperkt en voert de regering vooral een beleid dat ouders naar een heel dure privémarkt duwt. Kinderopvang wordt voor veel ouders te duur. Een van beiden wordt gedwongen om thuis te blijven of minder te werken voor de kinderen, en dat is meestal de moeder.

5. 176 miljoen besparen op kinderarmoede

Een andere maatregel is de hervorming van de kinderbijslag. Hoe haalt een regering het in haar hoofd om in tijden dat de kinderarmoede jaar na jaar toeneemt de kinderbijslag twee jaar lang niet te indexeren? 176 miljoen wil Bourgeois besparen op een van de cruciale elementen die kunnen helpen in de strijd tegen de kinderarmoede. 

Neen, we kunnen niet stellen dat de regeringen Michel-De Wever en Bourgeois zich actief inzetten voor het verbeteren van de sociaaleconomische positie van vrouwen. Integendeel, hun keuze om de crisis af te wentelen op de gezinnen en de maatregelen genomen door beide regeringen vergroten de ongelijke positie nog verder.

Een alternatief is mogelijk

Marianne, de vrouwenbeweging van de PVDA, verzet zich tegen deze regeringshervormingen en eist andere keuzes.

Een alternatief is mogelijk. Als er op een jaar tijd 12.000 miljonairs bijkomen in België, dan is het duidelijk dat de verkeerde groepen in de samenleving aangesproken worden om de gevolgen van de crisis te betalen. 

Het wordt dringend tijd dat de rijkdom in België geactiveerd wordt en dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Activeer de vermogens zodat een beleid van investeringen en jobcreatie gevoerd kan worden. Jacht op werklozen levert geen jobs op, maar duwt mensen in de armoede. Voor ons geen degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen in tijd en geen wurgend activeringsbeleid. Alleen het creëren van kwaliteitsvolle en stabiele jobs kan mensen uit de werkloosheid helpen.

Investeren in de publieke sector

Marianne eist investeringen in de publieke sector. Met een sterke openbare sector kunnen we voorzien in stabiele en volwaardige jobs. Volwaardig werk speelt een sleutelrol in de economische onafhankelijkheid van vrouwen. Door te investeren in publieke kinderopvang kunnen we tegemoetkomen aan de noden voor betaalbare, kwaliteitsvolle en toegankelijke kinderopvang. Verder eisen we het terugdraaien van de hervorming van de kinderbijslag en moet het terug een federale bevoegdheid worden.

Vrouwen moeten in staat kunnen zijn om een volledige loopbaan te werken, daarom verzetten wij ons tegen elke verlenging van de pensioenleeftijd en eisen wij het recht op het behoud van het brugpensioen.  Marianne aanvaardt niet dat de regering vrouwen nog meer  in een ongelijke positie duwt. We schuiven met de PVDA een alternatief Cactusplan naar voor, dat garant staat voor eens sociaal alternatief. We roepen iedereen op om mee te stappen in het sociaal verzet!

Bekijk het Cactusplan van de PVDA via pvda.be/cactusplan