De 4 van Gaza | Winnaars van de Prijs Solidair 2010

Op 31 mei viel het Israëlische leger een vloot aan die met hulpgoederen op weg was naar Gaza. Bij de aanval stierven negen mensen en raakten en 28 gewond. Onder de passagiers bevonden zich ook vier jonge Belgische vrouwen. Zij werden door een jury van prominente figuren genomineerd voor de Prijs Solidair 2010, en het lezerspubliek van Solidair koos hen als uiteindelijke winnaar van de prijs, die op 25 september op ManiFiesta werd uitgereikt. We vroegen hen om een reactie.

Kenza Isnasni: “De dingen van nabij meemaken, verandert alles”

Prijs Solidair 2010. Toen we genomineerd werden was ik in de wolken. Ik had dat niet verwacht. En toen we dan wonnen nog meer, het is zeer symbolisch. Deze overwinning stelt ons in staat om de ernst van wat gebeurde opnieuw onder de aandacht te brengen: de doden die vielen en natuurlijk ook de toestand van de Palestijnen. De traditionele media spreken daar al bijna niet meer over. En laat het duidelijk zijn, de andere genomineerden hadden evenveel recht op die prijs als wij, al die andere solidariteitsacties verdienden hem evengoed.

Engagement. Dat begon verschillende jaren geleden naar aanleiding van een reis naar Palestina met intal, toen ik nog studeerde. Toen ik daarvan terugkwam, was ik veranderd. Ik was echt gechoqueerd. Eens je de dingen van nabij meemaakt verandert dat alles. Ik voelde dat enorme onrecht. Ik ben dan andere acties gaan ondernemen, zoals het organiseren van een konvooi van 200 wagens met medische hulp en schoolgerief voor de bevolking. Na drie weken bereikten we Palestina. Het was ook een boodschap van hoop. Dat maakte het mogelijk de schijnwerpers te richten op de toestand van de blokkade van Palestina. Dat was een tweede sterke confrontatie en ik kwam er opnieuw ondersteboven van terug. Vooral door de vele getuigenissen van de families die ik er ontmoette. Mijn vastberadenheid werd er alleen maar groter van. En mijn inzet heeft ook te maken met mijn persoonlijke overtuiging: alle onrechtvaardige toestanden moeten veroordeeld worden.

Free Gaza Flotilla. Twee zaken hebben me diep getekend. Ten eerste de hele voorbereiding van de vloot. Dat was een groot broederlijk gebeuren, met veel solidariteit, veel mobilisatie van mensen van overal in de wereld, die ook allemaal in eigen land mobiliseerden om het project te doen slagen. En ten tweede een minder goede herinnering, tijdens het gebeuren zelf: het nieuws van de doden. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden dat we zouden worden aangevallen. Je bent daar dan, vraagt je af wat er allemaal gebeurt, en dan duiken de gewonden op. Het is maar moeilijk te bevatten dat ze mensen doodden op die boot. We waren getuige van een drama.

Toekomstplannen. Op de eerste plaats is het belangrijk onze verkozenen te blijven aanspreken om het einde van de blokkade te eisen, hen op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Er moet een oplossing gevonden worden voor het Israëlisch-Palestijns probleem. We willen signalen zien van een politiek engagement om de Palestijnen hun waardigheid terug te geven. Vervolgens moet naar aanleiding van het drama een transparant onderzoek geëist worden – naast dat VN-rapport – om echt aan te klagen wat daar gebeurde en om herstel te eisen: Israel kan niet volledig ongestraft blijven handelen. Het stilzwijgen van de internationale gemeenschap over die kwestie moet doorbroken worden.

Palestina. Er is enorm veel onrecht in Palestina. En dat duurt al tientallen jaren. Soms heeft men de indruk dat het nooit zal ophouden: sommigen zeggen soms dat er geen hoop meer is, dat ze zich machteloos voelen. Maar dat defaitisme verwerp ik. De Palestijnen zelf koesteren enorm veel hoop en het is onze verantwoordelijkheid hen te blijven steunen, acties te voeren, hoe klein die ook zijn. En trouwens, er vallen lessen te trekken uit die aanval: Israël kan getrotseerd worden. We moeten onze inspanningen verdubbelen. Hoop moet sterker zijn dan moedeloosheid. Ik ben vastberadener dan ooit.

Fatima El Mourabiti: “Palestina is het symbool van alle onrecht”

Prijs Solidair 2010. Toen ik het nieuws vernam was ik heel blij. De Belgen hebben door voor ons te stemmen voor een humanistisch en rechtvaardig project gestemd. Maar de andere projecten verdienen ook felicitaties. Die overwinning is een erkenning van het onrecht dat Palestina aangedaan wordt en het geeft ons de gelegenheid de aandacht te vestigen op de kritieke humanitaire situatie die de Palestijnen dagelijks beleven.

Engagement. In mijn familie zijn we altijd zeer gevoelig geweest over hoe het met anderen gaat. Ik heb altijd geleerd van de andere te houden, van hem te leren en voor hem op te komen als hij ons nodig heeft. Al heel vroeg was ik me bewust van de grote ongelijkheid in de wereld: er heerst heel veel onrecht en het recht is niet voor iedereen gelijk. Ik werk al een tiental jaar als vrijwilligster in het verenigingsleven van Brussel. Mijn studies van maatschappelijk assistente hebben me ertoe gebracht aandacht te hebben voor de politieke, economische en sociale realiteit van de gemeenschappen in de wereld en in België. In december 2009 nam ik deel aan het humanitair konvooi dat over land humanitaire hulp bracht naar Gaza. Ter plaatse werd ik geconfronteerd met een bittere en onverdraaglijke realiteit: kinderen, vrouwen en mannen die niet trachten te leven maar te overleven, die geen rechten hebben, die door iedereen vergeten worden. Daarop besliste ik me voor rechtvaardigheid in te zetten, omdat ik daarin geloof.

Free Gaza Flotilla. Het positieve dat me getekend heeft is de deelname en mobilisatie van burgers uit tientallen landen die zich tot doel stelden de Palestijnse bevolking te helpen. Die burgers hebben zich geëngageerd in een project om die kritieke toestand aan te klagen, mensen van allerlei slag, van verschillende nationaliteiten, geloofsovertuigingen, jonge “beginnelingen” en oudere met meer ervaring. Dat was zeer verrijkend. Het negatieve aspect is de manier waarop Israel tussenkwam: een uiterst gewelddadige aanval tegen een humanitair konvooi in internationale wateren, wat onaanvaardbaar is en bestraft moet worden. Er was geen enkele reden om op zo’n manier op te treden.

Toekomstplannen. Ik ben lid van het platform “Belgium to Gaza”. Het doel van dat initiatief is fondsen verzamelen om een Belgische boot te kopen die aan de volgende vloot, voorzien tegen eind van het jaar, deelneemt. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een oproep te doen aan de lezers van Solidair die ons willen steunen. Ons doel is ook de kritieke situatie van de Palestijnen onder de aandacht te brengen, op te komen voor de fundamentele rechten van allen, de Belgische bevolking, onze politici, onze intellectuelen te mobiliseren tegen die “onleefbare” levensomstandigheden van de Palestijnen.

Palestina. De toestand in Palestina is kritiek en onrechtvaardig. Alle voorstellen moeten overwogen worden om een leefbare toekomst te verwezenlijken: een binationale staat, of een Palestijnse staat naast een Israëlische, die vreedzaam naast elkaar leven… al die opties moeten onderhandeld worden in het belang van het welzijn van zowel Palestijnen als Israëli’s. De illegale blokkade opgeheven worden en de Palestijnen moeten in vrijheid kunnen leven. Palestina is het symbool van alle onrecht. Daarom zullen we zolang onze regeringen geen duidelijk standpunt zullen innemen tegen dat wraakroepend onrecht, blijven ijveren voor de toepassing van het Internationaal Recht en voor de onmiddellijke opheffing van de blokkade. We zullen onze burgeractie en humanitaire acties blijven verder zetten.

Griet Deknopper: “Ook de schoolboeken zijn nooit op hun bestemming geraakt”

Prijs Solidair 2010. Ik was al heel blij verrast dat we genomineerd waren. Ik vroeg me onmiddellijk ook af: “Wie heeft ons daarvoor ingeschreven?” En dat bleek dan een indrukwekkende jury te zijn. Ik kreeg toen al gelukwensen, maar sommigen voegden daar aan toe: “De andere genomineerden zijn niet de minsten.” Ik ben dus echt blij dat we gewonnen hebben, maar nog belangrijker is dat daarmee de zaak van de Palestijnen weer een topic werd. Ik vond het heel spijtig dat ik er niet bij kon zijn in Bredene, maar ik zat op een evenement aan de andere kant van het land. Over en weer naar ManiFiesta komen, dat zat er echt niet in.

Engagement. In Halle, vanwaar ik afkomstig ben, hebben we vier jaar geleden Tournée Mondiale opgericht. Mijn taak in het organisatieteam was een project uit te kiezen, waarvoor we de mensen hier willen sensibiliseren. In 2009 was dat de Palestijnse Circusschool en in de aanloop van de Tounée Mondiale van dat jaar, ben ik me meer gaan informeren over Palestina. Ik heb toen loopbaanonderbreking genomen en dat bood me de kans om in december 2009 naar de Gaza Freedom March te vertrekken. Eerst anderhalve maand in Caïro gezeten, daarna vier maanden op de Westelijke Jordaanoever in verschillende projecten gewerkt en vandaaruit vertrokken naar de boten van de Free Gaza Flotilla. Ik ben dus een half jaar lang heel intens met Palestina bezig geweest. Ik heb toen ook een actie gelanceerd om voor de Free Gaza-vloot schoolboeken in te zamelen, nog voordat ik wist dat ik zelf mee zou kunnen. Maar ja, ook die boeken zijn er nooit geraakt…

Free Gaza Flotilla. Het meest indrukwekkende van die ervaring vind ik nog altijd het feit dat zoveel mensen – 700 uit een 40-tal verschillende landen – zich onvoorwaardelijk engageerden voor eenzelfde doel, Palestina. Alleen de kost van de boten betaalden ze niet, maar vliegtickets, hotels… dat betaalde iedereen zelf. En een echt prachtig moment was toen de boten, die vanuit verschillende havens waren vertrokken, op het meetingpoint ergens midden op de zee samenkwamen en dan het echte startsignaal gaven en de zes boten naast elkaar koers zetten naar Gaza. Echt prachtig. En natuurlijk zal ik ook nooit vergeten hoe we door het Israëlische leger midden in de nacht werden aangevallen.

Toekomstplannen. Ik ben net terug van een weekend met de Free Gaza Movement, waar we met een dertigtal mensen uit verschillende landen, ook uit de VS, Groot-Brittannië, hebben gediscussieerd over hoe we nu verder gaan met de Free Gaza Movement. In België hebben we nu Belgium to Gaza opgericht en we willen ervoor zorgen dat bij een volgende vloot begin volgend jaar ook een Belgische delegatie meegaat.

Palestina. Ik hoop dat België en heel Europa een harder standpunt innemen tegenover Israël en tegen de mensonwaardige dingen die Israël zich permitteert. Vandaag zijn die toch bijzonder zwak. Ik hoop ook dat er iets in huis komt van wat Obama belooft. Hij zegt nu toch dat er een echte Palestijnse staat moet komen, dat hij ervoor zal zorgen dat Gaza en de Westelijke Jordaanoever met elkaar verbonden worden, dat hij de vredesonderhandelingen nieuw leven zal inblazen… En wij zullen de zaak zoveel mogelijk in de media houden, zoals we gedaan hebben met de Free Gaza Flotilla. Ik ondervind nu dat veel meer mensen openstaan voor de Palestijnse kijk op het conflict, ze beseffen meer en meer dat Israël maar een stukje van het verhaal brengt.

Inge Neefs: “Steeds meer leden van het verzet verdwijnen achter tralies”

Prijs Solidair 2010. Het was een heel aangename verrassing toen Bert De Belder van intal ons informeerde dat de jury voor de Prijs Solidair 2010 ons had genomineerd. En zeker toen wij ook nog eens werden uitverkozen, waren wij alle vier opnieuw bijzonder aangenaam verrast: dat er effectief zoveel stemmen naar ons zijn gegaan, terwijl de andere genomineerden zeer zeker grote kanshebbers waren.

Engagement. In mei 2009 ben ik voor het eerst naar Palestina gegaan, naar de Westelijke Jordaanoever. Daarvoor was mijn beeld grotendeels bepaald door de media die een vertekend beeld scheppen van de werkelijkheid. De idee dat twee gelijke partijen strijden voor een stuk land, werd doorgeprikt. Door naar Palestina te gaan, heb ik zelf gezien dat het gaat om een Israëlische militaire bezetting die de mensenrechten van de Palestijnse bevolking op grote schaal schendt. Het conflict heeft voor mij nu een menselijke gedaante, ik kan dat nu niet meer afstandelijk bekijken: het gaat nu over concrete mensen. Daardoor kan ik bijvoorbeeld niet meer simpelweg zeggen: “Volgend jaar ga ik op vakantie naar Brazilië.” Ook al ben ik me ervan bewust ik dat er op heel veel plaatsen in de wereld de mensenrechten worden geschonden, de situatie ter plaatse heeft me dermate geraakt, dat een persoonlijk engagement hier vanzelfsprekend uit voortvloeide.

Free Gaza Flotilla. Uiteraard zal ik de brutale en moorddadige aanval van Israël tegen de Freedom Flotilla niet snel vergeten. Zeven mensen zijn vermoord en vandaag verkeren twee mensen nog altijd in kritische toestand. De aanval op de vloot is echter symbolisch voor het Palestijnse lijden. Wat Israël op internationale wateren deed, doet het dagelijks in Palestina. Ondanks de doden, heeft deze ervaring mij en ons allemaal denk ik – alleen maar gesterkt om op te blijven komen voor de rechten van de Palestijnen.

Toekomstplannen. Op dit moment ben ik bezig met Belgium to Gaza, een burgerinitiatief dat in navolging van de Freedom Flotilla is opgericht door enkele mensen en dat zich intussen volop aan het uitbreiden is. Zowel onafhankelijke Belgische individuen als organisaties engageren zich om de blokkade te doorbreken. De bedoeling is om een Belgische boot uit te zenden in de volgende internationale vloot naar Gaza. We willen de Belgische bevolking ook de kans geven haar stem te lenen voor rechtvaardigheid en we hopen onze politici tot actie aan te manen. Want vandaag is de reactie van Europa en van België op de brutale repressie van Israël ronduit zwak. Uw lezers kunnen meer info verkrijgen over Belgium to Gaza op onze website www.belgiumtogaza.com

Palestina. De bezetting van Palestina, zowel op de Westelijke Jordaanoever als in de Gazastrook blijft een realiteit die niet roept, maar schreeuwt om verandering. Israël claimt veiligheid voor zijn bevolking en bouwt muren, steelt land en creëert isolatie. Dé vraag is: “Hoe zit het met de veiligheid en het welzijn van de Palestijnen?” Zijn zij misschien minder menselijk en maken ze daarom minder aanspraak op mensenrechten? Ik heb drie maanden in Bil’in gewoond, een dorp op de Westelijke Jordaanoever, waar de Apartheidsmuur ongeveer 50% van de grond confisqueert. Dat was vooral landbouwgrond en dus zijn veel mensen van hun inkomsten beroofd. Vandaag sieren de rode daken van de Israëlische kolonies dit landschap. Iedere vrijdag protesteert de lokale Palestijnse bevolking tegen het bestaan van deze Muur en de diefstal van hun grond. Dit vreedzaam protest stuit echter steeds weer op het Israëlisch leger en steeds meer leden van het volksverzet verdwijnen achter de tralies.