Vrouwen in staking

De International Women’s Strike (internationale vrouwenstaking) komt voort uit meer dan 600 protestmarsen na de verkiezing van Donald Trump tot president van de VS. Het initiatief groeide uit tot een wereldwijd protest. 

Ook hier in België kwam er een vrouwenstaking op 8 maart, de Internationale Vrouwendag. We stelden mede-initiatiefneemster Sarah Scheepers een paar vragen. 

Sarah Scheepers. Het begon met een FB-post in Argentinië. Enkele vrouwen vonden “dat kunnen wij ook” en in een paar weken mobiliseerden ze om op 8 maart actie te voeren. We namen contact op met de organisatoren in Argentinië en zij legden ons uit dat we een eigen eisenpakket moesten samenstellen, zodat de stakingen wereldwijd solidair konden zijn met de eisen van vrouwen uit andere landen. Zo groeide een beweging vanuit de VS naar een wereldwijd protest van vrouwen en mannen tegen de verrechtsing en het neoliberalisme.

De actie heette Women’s Strike, maar er is niet overal gestaakt?

Sarah Scheepers. In de internationale oproep was van bij het begin duidelijk dat er andere vormen van verzet mogelijk waren dan het (betaalde) werk neerleggen. Veel vrouwen hebben geen syndicale bescherming, voor hen is staken een risico. Velen zitten in precaire contracten, zonder enige bescherming. We hebben dan ook een lijst gemaakt van zaken die je kon doen op 8 maart, van in het zwart gaan werken, enkele uren niet werken, een out-of-office instellen met de boodschap van de staking, het werk tot een minimum beperken, deelnemen aan een vrouwenmars, ’s morgens flyers uitdelen aan een station …

We vonden het belangrijk om kleinschalige en lokale acties te promoten, zodat ook vrouwen die nog nooit actie gevoerd hebben, zich toch aangesproken zouden voelen zich in te schakelen in dat grotere geheel. Dat kleine begin is belangrijk om te ondervinden dat we ons kunnen organiseren, dat je dat kunt leren en dat je daarin beter kunt worden.

Hoe komt het dat er op korte termijn plots heel veel is gebeurd?

Sarah Scheepers. Er is echt wel een grens overschreden. De kloof tussen de elite en de rest van de samenleving, wereldwijd en lokaal, is nu zo groot dat ook mensen die nog nooit in opstand kwamen, er nu ook genoeg van hebben. De 1% behoudt zijn positie door de 99% te verdelen. Het is dan ook geen toeval dat seksisme hoogtij viert. Vrouwenrechten staan opnieuw onder druk. Racisme neemt toe, vooral tegenover moslims. Werklozen en langdurig zieken worden als uitschot behandeld. Onze rechtsstaat wordt uitgehold onder het mom van antiterreur. Alles wordt uit de kast gehaald om ons klein te houden. Wie klaagt, krijgt de boodschap dat het de schuld is van wie lager op de ladder staat. Geweld tegen vrouwen? De schuld van moslimmannen zonder normbesef. Geen sociale woning? De schuld van profiterende armen op de wachtlijsten. Lage uitkering? De schuld van vluchtelingen waaraan opvang moeten worden gegeven. Mensen worden tegen elkaar opgezet. Maar zodra je dit patroon doorziet, verzetten mensen zich daartegen. Ze tonen solidariteit.

Dit artikel komt uit het maandblad Solidair van april  2017. Abonnement.